ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﯿﻢﮐﺖِ ﭘﺎﺭﮎ، ﮐﻼﻍﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻤﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ.ﺳﻨﮓ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺑﻬﺸﺎﻥ.ﻣﯽﭘﺮﯾﺪﻧﺪ، ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ، ﺟﻠﻮﻡ ﺭﮊﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯﻭﻗﺖِ ﻗﺮﺍﺭﮔﺬﺷﺖ.ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻧﮕﺮﺍﻥ، ﮐﻼﻓﻪ، ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪﻡ.ﺷﺎﺧﻪﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﺳَﺮْ ﺧَﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﭘﮋﻣﺮﺩ. ﻃﺎﻗﺘﻢ ﻃﺎﻕ ﺷﺪ.ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯿﻢ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺳﺮِ ﮐﻼﻍﻫﺎ. ﮔﻞ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺯﻣﯿﻦ، ﭘﺎﺳﺎﺭَﺵ ﮐﺮﺩﻡ.ﮔَﻨﺪ ﺯﺩﻡ ﺑﻬﺶ.ﮔﻞﺑﺮﮒﻫﺎﺵ ﮐَﻨﺪﻩ،ﭘﺨﺶ، ﻟﻬﯿﺪﻩ ﺷﺪ.ﺑﻌﺪ، ﯾﻘﻪﯼ ﭘﺎﻟﺘﻮﻡﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺎﻻ، ﺩﺳﺖﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮ ﺟﯿﺐﻫﺎﺵ، ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺭﻓﺘﻢ. ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭِﭘﺎﺭﮎ، ﺻِﺪﺍﺵ ﺍﺯ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ. ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻨﺪِ ﻗﺪﻡﻫﺎﺵ ﻭﺻِﺪﺍﯼﻧَﻔَﺲ ﻧَﻔَﺲﻫﺎﺵ ﻫﻢ. ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢﺑﻪ ﺭﻭﻭﺵ.ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻋﻮﺍ، ﻣُﺮﺍﻓﻌﻪ، ﻗﻬﺮ.ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺎﺭﺝﺷﺪﻡ.ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﺬﺷﺘﻢ.ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﭘُﺸﺘﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪ.ﺻﺪﺍ ﭘﺎﺷﻨﻪﯼﭼﮑﻤﻪﻫﺎﺵﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ.ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﺻِﺪﺍﻡﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺁﻥﻃﺮﻑِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ، ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ. ﻫﻨﻮﺯ ﭘُﺸﺖَﻡ ﺑِﺶ ﺑﻮﺩ.ﮐﻠﯿﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖَﻡ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ، ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ، ﺑﺮﻭﻡ.ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ.ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻭﻕ –ﺗﺮﻣﺰﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ–ﻧﺎﻟﻪﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺭﯾﺨﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﺵﻫﺎﻡ–ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ. ﺗﻨﺪﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.ﺩﯾﺪﻣﺶ.ﭘﺨﺶِﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﻪﺭﻭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑِﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﺵ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮﻭ ﺳﺮِ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽﺯﺩ. ﺳﺮﺵﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻭ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ،ﭘُﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ، ﺭﺍﻩ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺳﻤﺖِ ﺟﻮﻭﯼِ ﮐﻨﺎﺭِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ. ﺗﺮﺱﺧﻮﺭﺩﻩ–ﻫﻮﻝ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻃﺮﻓﺶ. ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻣﺒﻬﻮﺕ. ﮔﯿﺞ. ﻣَﻨﮓ. ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻧِﮕﺎﺵ ﮐﺮﺩﻡ. ﺗﻮﻭ ﺩﺳﺖِ ﭼﭙﺶ ﺑﺴﺘﻪﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩ. ﮐﺎﺩﻭ ﭘﯿﭻ.ﻣﺤﮑﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﺵ.ﻧِﮕﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺭﻭﻭ ﺁﺳﺘﯿﻦِ ﻣﺎﻧﺘﻮﺵ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺷﺪﻩ، ﺳﺎﻋﺖَﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ.ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ.ﻧﮕﺎﻡ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖِ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳُﮑﯿﺪ. ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ! ﮔﯿﺞْ–ﺩﺭﺏ ﻭ ﺩﺍﻏﺎﻥْ ﻧِﮕﺎ ﺳﺎﻋﺖِ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﮐﺮﺩﻡ.ﻋﺪﻝْ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻮﺩ!!
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
